|
|
...Ekki reyna að mótmæla eftirfarandi:
laugardagur, febrúar 18, 2006
Mig klæjar í nefið. Hver er einfaldasta lausnin við því?
föstudagur, febrúar 17, 2006
Fávitar
Múslimar hafa ekkert betra að gera en að mótmæla þessum teikningum. Alveg eiga þeir aðdáun okkar dauðlegra skilda fyrir að nenna þessu.
Ég var á árshátíð Framtíðarinnar, málfundafélags MR. Þarna stóð ég á dansgólfinu eftir að hafa svolgrað í mig töluvert áfengi og í örlitla stund þokaði til í huga mínum.
Ég fylltist viðbjóði á þessu andleysi sem hefur verið sjónvarpað inn í huga íslensku þjóðarinnar. Blindfullar stelpur veltust um, stingandi tungunni í kokið á hinum og þessum strákum og sjálfur virtist ég ætíð teygja mig í átt að hinu ófáanlega, jafnvel klúðra hinu fáanlega. Ég er þreyttur á þessu. Ég er bara einfaldlega þreyttur á þessu. Ég nenni ekki að standa í þessu ef þetta gengur bara svona.
Ég er líka bitur. Ég nenni ekki að vera bitur en það er fátt sem getur læknað mig núna.
miðvikudagur, febrúar 15, 2006
Jæja, núna var ég að koma úr útsendingu á útvarpsþættinum mínum, tussutali. Þar töluðum ég og Aríel um tussur og kynmök í sem víðustum skilningi. Hægt er að finna upptöku af þættinum hérna.
Þið smellið á "Tussutal" en stór hluti af þættinum færðist yfir í "Stelpurnar". Fyrri hluti þáttarins er ekkert spes. Þar var ég bara að bíða eftir Aríel.
mánudagur, febrúar 13, 2006
Ég verð alltaf reiðari og reiðari þegar ég sé og heyri lögin sem keppa um það að fara í Eurovision. Ég var heima hjá Jósep um daginn og við horfðum á þau lög sem komust áfram. Alveg var þetta svakalegt. Fyrir utan Silvíu Nótt hljómaði hvert eitt og einasta lag eins og dregið út úr rassgatinu á laglausum bavíana. Hryllingurinn!
Í einu laginu var söngvarinn uppi á sviði, greinilega dansari, spígsporandi með rassgatið sperrt innan um kvenfólk sem ekki gat annað en fett sig og brett í návist hans. Ofan á það skaut hann upp þessu demóníska skítaglotti sem að ég óttaðist að myndi á endanum rífa smettið á honum. Geislandi af sjálfstrausti hoppaði hann um, kvakandi litla vísu um ástina. Ótrúlegt. Alveg hreint ótrúlegt.
Ekki þótti mér betra að sjá Girbittu Gaukdal góla þennan ófögnuð yfir aumingja lýðinn. Þarna stóð hún, blómastelpan, svo ung en samt svo ótrúlega gömul. Ég hef aldrei séð útjaskaðri hæfileika né jafnmikla sóun á annars ágætri röddu. Textinn fjallaði um það sama og í öllum öðrum lögum keppninar. Ástina.
Svo var eitthvað lag þarna sem ég áttaði mig ekki á. Á sviðinu stóð kona, miðaldra eða svo, æpandi svo hrikalega að mér flaug í hug sírenuvæl. Hún var klædd í bleikan, frekar gamaldags, kjól og söng lag sem einkenndist af mikilli kátínu og svona... gaggi. Já, hún gaggaði. Svo nálægt lokum gerbreyttist lagið og fram kom einhver órangútan með hljóðnema í hönd og byrjaði að rappa. Heilinn minn var frekar lengi að skipta yfir þannig að ég áttaði mig alls ekki á þessu og svo allt í einu var hann hættur að rappa og hún byrjuð að gagga. Þarna missti ég þráðinn.
En hvernig varð þetta svona? Hvernig náði þetta algera andleysi völdunum yfir tónlistarmönnum Íslands? Maður þarf á hverju einasta guðslifandi ári að hrifa á þessa þjóð verða sér til skammar með þessu maskínublandaða, taktlausa ástarvæli! Á hverju einasta guðslifandi ári þarf maður að horfa á þessi ljóshærðu húðkrabbamein, veinandi eins og spiladósir fyrir gervalla Evrópu undir drunandi tölvutöktum. Á hverju einasta guðslifandi ári þurfum við að lítillækka okkur vegna þess að fólk getur ekki séð handan þeirra möguleika sem þeim eru boðnir!
Djöfull hata ég stundum fólk.
sunnudagur, febrúar 12, 2006
Ég veit að ég blogga aðeins of hratt, en þetta er bara svo svakalega absúrd.
Ég var hjá ömmu í kvöldmat og var hún með einhverskonar kjöt á boðstólnum. Við vorum þrjú sem sátum við borðið. Ég, amma og Vigga.
Svo kom amma með matinn fram og samanstóð það af 9 stórum kjötbitum, ógeðslega miklu meðlæti og svo eftirrétt.
Ég borðaði tvo bita og hæfilega mikið meðlæti, gekk þá frá hnífapörunum og þakkaði fyrir matinn. Þá rak amma upp stór augu (eins og ALLTAF þegar ég klára að borða) og sagði með svakalegum undrunartón:
"Ertu búin að borða!?"
Ég: "Já, það er ég"
...svo kom fyrirsjáanlegasta setning alheimsins
Amma: "Æ, mér finnst þú borða svo lítið"
Ég (dauðþreyttur á að fá alltaf þetta svar): "Já, mér finnst þú elda mikið!"
Ég er að vona að hún hafi ekki heyrt í mér. Hún er nefnilega svolítið heyrnardauf.
Djöfull er þetta ástand í miðausturlöndunum byrjað að fara í taugarnar á mér. Það eru birtar skopmyndir af Múhammeð spámanni og allt verður VITLAUST. Skopmyndirnar eru alls ekki málið. Fólk er bara að mótmæla vegna þess að leiðtogar þeirra eru búnir að kynda alveg gífurlega undir þessu. Fæstir vita að Egypskt blað birti helvítis skopmyndirnar í október og hver mótmælti þá?
Nei, mótmælin biðu þar til það hentaði leiðtogum þeirra ríkja sem "móðguðust", og svo eru þessir friðarflaggsveifandi hvalaelskendur, í sinni örvæntingarfullu tilraun til þess að virðast vera góðir og fordómalausir, hrópandi fáránleg slagorð til styrktar sjítaklerkum í Írak á borð við: "Biðjið þau afsökunnar!"
Biðja þau afsökunnar!? Á hverjum andskotanum!? Eru það okkar prestar sem eru að kalla þau heiðingja og villutrúarmenn? Nei!
Erum við að brenna sendiráð þeirra, kastandi steinum í þau og skerandi höfuðið af blásaklausum múslimum á vídjói vegna þess að þau gera ofangreint? NEI!
Svo baðst líka helvítis ritstjórinn afsökunnar! en þetta snýst ekki um það lengur. Nú er verið að reyna að hræða okkur til ritskoðunnar. Það má ekki viðgangast. Ekki núna, ekki nokkurntíman!
Misskilningurinn er sá að allir segja að við, vestræn ríki, séum með fordómana. Hvernig í andskotanum fær fólk það út? Vissulega erum við með fordóma, en þeir virðast afar litlir þegar þeir eru bornir saman við fordóma meirihluta múslima í garð okkar.
Núna halda einmitt mannræningjar í Írak konu, sem starfaði þar á vegum kristilegra hjálparsamtaka, í gíslingu og hóta að drepa hana verði ekki öllum kvenföngum í Írak sleppt. Hvernig bregst maður við slíku? Við semjum ekki við mannræningjana vegna þess að þá ræna þeir bara aftur og setja fram enn fáránlegri kröfur.
Svo er núna verið að rannsaka það þegar breskir hermenn gengu í skrokk á einhverjum íröskum unglingum. Sjíaklerkurinn Muqdata al-Sadr stökk til og fordæmdi árásina. Sagði hana brot á mannréttindum og ég sver það, ég sá lítið tár renna niður vanga hans. Æ, hvað hann er góður.
Hvar voru fordæmingar hans hinsvegar þegar íraskir uppreisnarmenn sendu lítinn krakka, ekki eldri en 7 ára, með sprengiefni í átt að bandarískri bílalest!? Hvar voru fordæmingar hans, þegar kona gekk inn í hóp íraskra karlmanna sem vildu bæta landið með því að skrá sig í lögregluna, og sprengdi sig í loft upp ásamt 21 öðrum!?
Það eru óteljandi dæmi, en hvar voru andskotans fordæmingar hans!?
Hann er sjía klerkur og þykist vera maður fólksins. Klerkar sem hann hafa aldrei þurft að líða skort á ævi sinni. Þeir hafa nærst á vanlíðan, vanþekkingu og vannæringu samborgara sinna. Þeir heilaþvo lýðinn með predikunum um að þú fáir 10 hreinar meyjar í himnaríki ef þú fremur sjálfsmorð með sprengingu sem drepur eins marga og hugsast getur. Svo dirfast þeir til þess að fordæma þegar breskir hermenn flengja einhverja táningsstráka sem líklegast áttu það skilið!
Þetta finnst mér samt ekki verst. Verst finnst mér þegar einhverjir klútavafðir, bómullartroðnir, kaffisötrandi tussur safnast saman á "kaffi kúltúra" og sjóða þar saman hrærigraut innantómra orða um hvað þeir eru sko á móti stríðinu í Írak. Við náðum því. Þetta segja þeir, en hafa ekki nokkra hugmynd um hvernig á að taka á málunum núna. Eigum við að kalla alla hermennina heim, segja "adíós amígós" og flýja? Mér þætti í rauninni gaman að sjá hvað gerðist þá.
Þeir eru svo pólitískt réttsýnir að mér býður við því. Mér verður flökurt. Ég kasta upp.
Ég segi að við birtum 24 (tvöfalt meira) nýjar skopmyndir af Múhammeð! Ekki vegna okkar eigin fordóma, heldur til þess að sýna heiminum um hvað þetta raunverulega snýst, og treystið mér, þetta snýst ekki um myndirnar.
Jæja, ég er að halda partý núna og er alveg svaaaakalega drukkinn þannig að ég ætla að setja eina alveg djöfulli svæsna færslu hérna inn.
Ég, í mínu mesta sakleysi, gekk inn ganginn.
Ég ætlaði að spyrja þau hvort þau væru með fjarstýringuna að afruglaranum svo að ég gæti sett á bíórásina.
"Wrong move".
Ég tók í hurðarhúninn. Ég tók skref nær hurðinni og þrýsti á hana. Ég tók annað skref og hafði þá, óafvitandi, stigið inn á óvinasvæði. Næsta skref réði úrslitum þess hvort kynhvöt mín væri nokkur það sem eftir lifði ævi minnar.
Ég tók annað skref.
Það sem ég sá var handan mannlegrar lýsingar. Ég dó að innan. Heimur minn féll saman. Guðminngóður. Faðir minn, hinn virti lögfræðingur, og móðir mín, annar virtur lögfræðingur, voru að hafa mök. Ég stirðnaði upp. Ég dó.
Þarna stóð ég. Sjarfur.
Hvað var að gerast? Ha? Ég veit ekki. Nei. Uss.
Ég: "ööööhh... fjar..."
Pabbi: " !?!?!?!?!?!?!?!?! HVAÐ VILTU!!!??!?!"
Ég (gersamlega stjarfur): GGöö.....ööööhhh...
Pabbi(buttnaked með mömmu): "HVAH DJÖÖÖÖ!!!?!?!!?"
Ég: "Fjar......ööööhhh..... "
Þarna gekk ég út.
Ég ráðlegg engum að sjá foreldra sína geraða. Þau geraða nebblilega.
ps. Lagaði innsláttarvillur á þessari annars ágætu færslu, edrú
|
|
|
