|
|
...Ekki reyna að mótmæla eftirfarandi:
sunnudagur, febrúar 19, 2006
Múslimar eru gersamlega að tryllast yfir skopmyndunum, brennandi sendiráð, ráðast á alla skandinava og að reyna að efna til stríðs. Hver er einfaldasta lausnin við því?
ps. Mig dreymdi að ég væri að borða kerti. Kerti bragðast ágætlega.
laugardagur, febrúar 18, 2006
Mig klæjar í nefið. Hver er einfaldasta lausnin við því?
föstudagur, febrúar 17, 2006
Fávitar
Múslimar hafa ekkert betra að gera en að mótmæla þessum teikningum. Alveg eiga þeir aðdáun okkar dauðlegra skilda fyrir að nenna þessu.
Ég var á árshátíð Framtíðarinnar, málfundafélags MR. Þarna stóð ég á dansgólfinu eftir að hafa svolgrað í mig töluvert áfengi og í örlitla stund þokaði til í huga mínum.
Ég fylltist viðbjóði á þessu andleysi sem hefur verið sjónvarpað inn í huga íslensku þjóðarinnar. Blindfullar stelpur veltust um, stingandi tungunni í kokið á hinum og þessum strákum og sjálfur virtist ég ætíð teygja mig í átt að hinu ófáanlega, jafnvel klúðra hinu fáanlega. Ég er þreyttur á þessu. Ég er bara einfaldlega þreyttur á þessu. Ég nenni ekki að standa í þessu ef þetta gengur bara svona.
Ég er líka bitur. Ég nenni ekki að vera bitur en það er fátt sem getur læknað mig núna.
miðvikudagur, febrúar 15, 2006
Jæja, núna var ég að koma úr útsendingu á útvarpsþættinum mínum, tussutali. Þar töluðum ég og Aríel um tussur og kynmök í sem víðustum skilningi. Hægt er að finna upptöku af þættinum hérna.
Þið smellið á "Tussutal" en stór hluti af þættinum færðist yfir í "Stelpurnar". Fyrri hluti þáttarins er ekkert spes. Þar var ég bara að bíða eftir Aríel.
mánudagur, febrúar 13, 2006
Ég verð alltaf reiðari og reiðari þegar ég sé og heyri lögin sem keppa um það að fara í Eurovision. Ég var heima hjá Jósep um daginn og við horfðum á þau lög sem komust áfram. Alveg var þetta svakalegt. Fyrir utan Silvíu Nótt hljómaði hvert eitt og einasta lag eins og dregið út úr rassgatinu á laglausum bavíana. Hryllingurinn!
Í einu laginu var söngvarinn uppi á sviði, greinilega dansari, spígsporandi með rassgatið sperrt innan um kvenfólk sem ekki gat annað en fett sig og brett í návist hans. Ofan á það skaut hann upp þessu demóníska skítaglotti sem að ég óttaðist að myndi á endanum rífa smettið á honum. Geislandi af sjálfstrausti hoppaði hann um, kvakandi litla vísu um ástina. Ótrúlegt. Alveg hreint ótrúlegt.
Ekki þótti mér betra að sjá Girbittu Gaukdal góla þennan ófögnuð yfir aumingja lýðinn. Þarna stóð hún, blómastelpan, svo ung en samt svo ótrúlega gömul. Ég hef aldrei séð útjaskaðri hæfileika né jafnmikla sóun á annars ágætri röddu. Textinn fjallaði um það sama og í öllum öðrum lögum keppninar. Ástina.
Svo var eitthvað lag þarna sem ég áttaði mig ekki á. Á sviðinu stóð kona, miðaldra eða svo, æpandi svo hrikalega að mér flaug í hug sírenuvæl. Hún var klædd í bleikan, frekar gamaldags, kjól og söng lag sem einkenndist af mikilli kátínu og svona... gaggi. Já, hún gaggaði. Svo nálægt lokum gerbreyttist lagið og fram kom einhver órangútan með hljóðnema í hönd og byrjaði að rappa. Heilinn minn var frekar lengi að skipta yfir þannig að ég áttaði mig alls ekki á þessu og svo allt í einu var hann hættur að rappa og hún byrjuð að gagga. Þarna missti ég þráðinn.
En hvernig varð þetta svona? Hvernig náði þetta algera andleysi völdunum yfir tónlistarmönnum Íslands? Maður þarf á hverju einasta guðslifandi ári að hrifa á þessa þjóð verða sér til skammar með þessu maskínublandaða, taktlausa ástarvæli! Á hverju einasta guðslifandi ári þarf maður að horfa á þessi ljóshærðu húðkrabbamein, veinandi eins og spiladósir fyrir gervalla Evrópu undir drunandi tölvutöktum. Á hverju einasta guðslifandi ári þurfum við að lítillækka okkur vegna þess að fólk getur ekki séð handan þeirra möguleika sem þeim eru boðnir!
Djöfull hata ég stundum fólk.
|
|
|
